Door Rudy Veldwijk

Een prachtige monumentendag!

Een flink aantal vrijwilligers was in de Davidsstraat al in de morgenstond in de weer er wat moois van te maken. Het grut kon zijn hart ophalen aan Oudhollandsche spelletjes en vooral heerlijk Oudhollandsch snoepgoed! Volwassenen werden getracteerd op een prachtige photocollectie uit het gemeentearchief. Een zeer goed onderlegde vrijwilliger gaf begeleidende uitleg over de geschiedenis van de Davidsstraat als onderdeel van Veenendaals groei. Een groep bejaarden (en enkele jongelingen) verscheen gekleed in vooroorlogse mode op vooroorlogse fietsen om de boel op te luisteren. Een schandpaal stond voor het huis van mijn buurman... Ook door het mooie nazomerweer was het beeld compleet.

Voor de vrijwilligers nemen wij het petje af!

Later op de dag kwam ook wethouder Sanders, begeleid door zijn vrouw, onze straat bewonderen. Ook zij en haar gemaal moeten genoten hebben van de geschiedenis van onze straat: Eindelijk werden, voor het eerst in Veenendaal, arbeiders gehuisvest in huizen van goede kwaliteit, waar zij eerder in de 'Lange Jan' ("jammer dan") moesten vertoefen. Een ietwat dromerig stond hij de oude photo's te aanschouwen.

"Waarlijk, deze straat is een monument dat herinnert aan de eerste roerselen van het toen nog latent aanwezige Socialisme, dat zich reeds in de ziel der arbeiders en ontwerpers van de Davidsstraat opgedrongen moet hebben, om spoedig daarna manifest te worden met een 'NEE', geen hoon op de eerste dag van de maand mei, maar een mars waarin met luider stem, met de Davidsstraat als voorbeeld, uit myriade monden op de melodie van de Marseillaise de woorden van de Internationale in de straten van Veenendaal weergalmen zullen," is wat hij gedacht moet hebben terwijl de ontstaansgeschiedenis van onze straat zich aan zijn geestesoog voltrok.

Ook ik kwam met mijn 14 maanden oude dochter in de 'Maxi-Cosy' de tent in lopen, en met mijn "Hallo wethouder" moet ik hem enigzins enigszins bruut uit de nu onwerkelijk schijnende droom van zijn jonge jaren gerukt hebben.

Terwijl de wethouder's gemalin zich niet weerhouden kon om zich over de kinderwagen te buigen om er een liefdevolle blik op mijn dochter in te werpen, schudde ik hem de hand. Wederom kon ik een gevoel van saamhorigheid niet onderdrukken toen ik in zijn vriendelijke ogen keek. De wethouder stelde mij voor aan zijn vrouw als "die man van het bouwplan", en enigzins beledigd vertelde ik het paar dat ik zoiets nooit zou doen! Dat brak het ijs van een paar nachten vorst, en ondanks dat ik mij realiseerde dat het ook wethouder Sanders' vrije dag was, kon ik mij niet weerhouden enkele zakelijke vragen te stellen. Een antwoord dat mij zowel hoop als zorgen voor de toekomst gaf was dat de projectontwikkelaar zelf, zonder subsidie uit gemeenschapsgeld, voor de sanering van de ernstig vervuilde grond zal moeten zorgen. Hoop, omdat sanering van de vervuilde grond zo veel geld zal gaan kosten dat het onhaalbaar zal zijn op dit perceel winst te maken; zorgen, omdat in de huidige stand van zaken nog steeds 'the sky the limit' is.

Hoe ook, Sanders vind ik een interessante man, niet gespeend van humor, intelligent, vriendelijk in de omgang en in levensgezelschap van een vrouw die hem eert.

Terwijl de wethouder en zijn ega zich opmaakten de Davidsstraat te verlaten, kon ik niet nalaten hem te vragen in de schandpaal, die voor het huis van mijn buurman opgesteld stond, plaats te nemen om een foto voor onze website te maken. Jammer genoeg zag de wethouder hiervan de humor niet in, en met een tussen de arbeidershuizen weergalmend, éénstemmig "NEE" zag ik hem met zijn lieftallige vrouw onze monumentale straat verlaten...

Ook daarna bleef de OMD een vrolijke dag: Vanaf de Davidsstraat is het maar een klein stukje lopen naar de prachtige maalvaardige molens. Na een kort bezoek aan de Nieuwe Molen, waar twee dorstige molenaars en een leerling ons welkom heetten,   liepen we naar De Vriendschap, waar molenaar van Ede 'zijn' molen net in de haak had gezet. Zijn vriendelijke vrouw bood onze kinderen limonade aan, terwijl zij ons ervan bewust maakte dat een hardwerkende, dorstige molenaar zelden voetafdrukken op de vloer ziet omdat zijn vlijtige vrouw de molen proper houdt.

Molenaar Van Ede, 75 jaar oud, laatste telg uit een bijna 400 jaar oud molenaarsgeslacht, zonder vrees strijdend als een oude Kaleb tegen de steeds verder oprukkende €urowolf in schaapskleren om de wind in zijn wieken te houden.

De man zelf is een monument dat niet los van zijn omgeving gezien kan worden !

  Back to Top

Next